Ես մտածում էի, որ այս վիպակը գրված է անմեղ, բարի ձևով և պատմում է ինչ-որ ուրախ պատմության մասին։ Սակայն իմ սպասումները և վիպակը ամբողջությամբ հակապատկերներ էին։
Վիպակի գլխավոր հերոսուհին Աղունն է, ում տասնհինգ տարեկան հասակում ամուսնացնում են Սիմոնի հետ։ Աղունը իր կյանքում տեսնում է շատ դժբախտություններ և շատ է տառապում։ Նրան բոլորը՝ սկեսուրը, սկերայրը, տալերը, անընդհատ ծեծում էին, գոռում նրա վրա և անպատվում։ Նրան ծեծում էին քարով, ձեռքով, քաշում էին մազերից, իսկ իր ամուսինը ուղղակի կողքից հետևում էր այդ ամենին և ոչինչ չէր անում։ Հետո, երբ պարզվում է, որ Աղունը չբեր է նրան ուժեղ ծեծում են։ Իսկ երբ հղիանում է նրան դուրս են հանում տնից, և նա սկսում է ապրել իր Մանիշակ հորաքրոջ հետ։
Չնայած այս ամենին Աղունը միևնույն է միշտ սիրել է Սիմոնին և լավ վերաբերվել նրա հետ։
Երբ Աղունը մեծացավ, նա բոլորովին փոխվեց, դարձավ ինքնավստահ և անվախ։ Նա սկեսուրին տեղը դրեց և հիմա նա էր բոլորին, այսպես ասած, ղեկավարում։ Նա տան տղամարդն էր, իսկ Սիմոնը՝ փայտ կտրողը։
Այս վիպակը ցույց է տալիս, որ որքան էլ դժբախտ և տխուր լինի մեր կյանքը, ամեն բարդություն մեզ նոր բան է սովորեցնում և մեզ ավելի ուժեղ է դարձնում։ Նաև այստեղ շատ լավ ցուցադրված է կարման։ Սկզբում բոլորը հալածում էին Աղունին, բայց երբ նա մեծացավ, նա սկսեց բոլորին հալածել։
Տիգրան Արզումանյան 